با فراموشي و تنهايي، هم آغوشم مكن

    زندگاني مي كنم چون شعله با خود سوختن

     زنده ام با سوز و ساز خويش، خاموشم مكن

 مي تراود تا شراب بوسه از جام لبت

از شراب تلخ تنهايي قدح نوشم مكن

دودم و از شعله دارم دامني رنگين به بار

 اين شرر از من مگير از نو سيه پوشم مكن

چون صبا در جستجوی خود به هر سويم مكش

 همچو گيسوي سياهت خانه بر دوشم مكن

اين دل درد آشنا را در شرار غم بسوز

هر چه مي خواهي بكن اما فراموشم مكن